Ang Alamat ni Prinsesa Manorah

Ang Alamat ni Prinsesa Manorah

(alamat mulang Thailand, salin ni Dr. Romulo N. Peralta)

Isang alamat na pasalin-salin sa iba’t ibang panahon at henerasyon mula noong panahon ng Ayutthaya at nagbigay-inspirasyon kay Haring Rama V ng Thailand.

Si Kinnaree Manorah ay isang prinsesa ng alamat ng Thai at ang pinakabata sa pitong anak na kinnaree ng Haring Prathum at Reynang Jantakinnaree. Siya ay nakatira sa maalamat na kaharian ng Bundok Grairat. Ang pitong kinnaree ay kalahating babae at kalahating sisne. Sila’y nakalilipad at nagagawang itago ang kanikanilang pakpak kung kanilang nanaisin.

Sa loob ng kahariang Krairat (Grairat), nakatago ang kagubatan ng Himmapan kung saan din namamahay ang mga nakatatakot na nilalang na hindi kilala sa daigdig ng mga tao. Sa loob ng kagubatan, nakakubli ang maganda at kaaya-ayang lawa kung saan ang pitong kinnaree ay masayang dumadalaw lalo na sa araw ng Panarasi (kalakihan ng buwan). Sa di-kalayuan ng lawa, nakatira ang isang ermitanyo na nagsasagawa ng kaniyang meditasyon.

Isang araw, napadako ang isang binata habang naglalakbay sa kagubatan ng

Himmapan. Siya ay si Prahnbun. Nakita niya ang pitong kinnaree na masayang

nagtatampisaw sa ilog. Namangha siya sa nakabibighaning kagandahan ni Prinsesa

Manorah. Naisip niya na kung mahuhuli niya ang prinsesa, dadalhin niya ito kay

Prinsipe Suton, ang anak ng Haring Artityawong at Reyna Jantaivee ng Udon

Panjah. Tiyak na matutuwa ang prinsipe at tuluyang mapapaibig ito sa prinsesa.

Ngunit naitanong niya sa sarili kung paano niya ito mahuhuli.

Alam ni Prahnbun na may ermitanyong nakatira sa malapit ng kagubatan.

Pinuntahan niya ito upang magpatulong sa kaniyang balak. Sinabi sa kaniya ng

ermitanyo na napakahirap ang manghuli ng kinnaree dahil agad-agad itong lumilipad

kapag tinatakot. Ngunit naisip ng ermitanyo na may isang dragon na nakatira sa

pinakasulok-sulukan ng kagubatan na maaaring makatulong sa kanila. Nagpasalamat ang binata sa ermitanyo at nagmamadaling lumisan upang hanapin

ang dragon.

Hindi natuwa ang dragon nang marinig ang balak ni Prahnbun, ngunit napapayag din itong bigyan niya si Prahnbun ng makapangyarihang lubid na siyang panghuhuli niya sa Prinsesa Manorah. Nagpasalamat ang binata at patakbong umalis na dala-dala ang makapangyarihang lubid at patagong tinungo ang ilog kung saan naglalaro ang mga kinnaree. Habang abala sa paglalaro ang mga kinnaree, inihagis ni Prahnbun ang lubid

at matagumpay na nahuli si Prinsesa Manorah. Ganun na lamang ang pagkaawa ng

ibang mga kapatid ng prinsesa. Ngunit sila’y walang nagawa kundi agad-agad na

lumipad dahil sa takot na sila rin ay paghuhulihin.

Itinali nang mahigpit ni Prahnbun ang pakpak ni Prinsesa Manorah upang hindi makawala at tuluyang madala pabalik sa Udon Panjah at maibigay kay Prinsipe

Suton na noo’y naglalakbay rin sakay sa kabayo papunta sa kagubatan.

Nakasalubong niya si Prahnbun dala-dala si Prinsesa Manorah. Agad-agad na

naakit sa kagandahan ni Prinsesa Manorah ang prinsipe.

Nang isalaysay ni Prahnbun kay Prinsipe Suton ang dahilan kung bakit niya

hinuli at dinala ang prinsesa sa harap niya, nagpasalamat ang prinsipe at binayaran

siya nito ng napakalaking halaga.

Nagbalik ang prinsipe sa kaniyang palasyo dala-dala si Prinsesa Manorah kung saan umusbong ang isang tunay na pag-ibig sa isa’t isa. Nang sabihin ng prinsipe sa kaniyang inang prinsesa at amang hari ang buong pangyayari, masayang-masaya sila at agad-agad nagbalak na magsagawa ng kasal para kina Prinsipe Suton at Prisesa Manorah.

Bumalik sila sa palasyo ng Udon Panjah kung saan isinagawa ang kasal at

tuluyang namuhay nang masaya’t matiwasay habambuhay.