Ang Taj Mahal

                                                                       Ang Taj Mahal

                                                                      Sahir Ludhianvi

                                                                 (di kilala ang nagsalin)

Sa iyo, mahal ko, ang Taj ay sagisag ng pag-ibig. Mabuti.

Mabuti rin at sinasamba mo itong lambak na kanyang

            Kinatatayuan.

            Ngunit magtipan na lang tayo sa ibang lugar.

Ang mahirap, bibisita sa pagtitipon ng mga maharlika? Balintuna.

Ano’ng mapapala ng magsing-irog sa paglalakbay

Sa isang landas na may tatak ng poot ng mga naghahari?

Masdan ang mga sagisag ng palalong karangyaan,

Ang kapaligiran nitong tanda ng pag-ibig.

Nasisiyahan ka ba sa nitso ng mga patay na hari?

Kung gayon, masdan ang loob ng madilim mong tahanan.

Sa daigdig na ito, di-mabilang na mamamayan ang umibig.

Sino’ng makapagsasabi na ang damdamin nila’y di tunay?

Hindi lamang nila kayang magpalabas ng isang tulad nito

Pagkat sila’y mga pulubi . . . tulad natin.

Itong mga gusali at nitso, itong mga pader at moog

Kanser sa dibdib ng daigdig, nakamamatay na kanser

Na sumaid sa dugo ng ating mga ninuno

Na umibig din, mahal ko.

Ang sining nila ang siyang humubog sa kagandahang ito.

Ngunit sa nitso ng mga mahal nila’y walang nakaaalala;

Magpahanggang ngayon, ni walang nagsindi ng kandilang alay sa kanila.

Ang hardin na ito, ang palasyo sa tabing-ilog,

Ang mga nililok na pinto at dinding, itong arko, itong bulwagan—ang mga ito?

Pangungutya ng isang emperador na nakaluklok sa kanyang kayamanan

Sa pag-ibig ng ating mahihirap.

            Mahal ko, magtipan na lang tayo sa ibang lugar.